Grammata & Technes

ΓΡΑΜΜΑΤΑ & ΤΕΧΝΕΣ: Ο πιανίστας Παναγιώτης Γώγος στη Μυτιλήνη

Η μουσική είναι η δουλειά μου, ο ελεύθερος χρόνος μου, το πάθος μου…

Μια βραδιά με ρεσιτάλ πιάνου θα χαρίσει στο κοινό της Μυτιλήνης την ερχόμενη Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου, στις 8 το βράδυ, στην αίθουσα του ΦΟΜ, ο πανευρωπαϊκής φήμης πιανίστας Παναγιώτης Γώγος. Σήμερα, δύο μέρες πριν την εμφάνισή του, ο Πατρινός σολίστ, που εδώ και 10 χρόνια μένει και εργάζεται μόνιμα στο εξωτερικό, μιλάει στο «Ε» για τη δουλειά του με το πιάνο – αφού, όπως λέει, η λέξη «επάγγελμα» δεν του αρέσει, για το πρόγραμμα που θα μας παρουσιάσει, αλλά και για τη σημασία της επαφής με την κλασσική μουσική από μικρή ηλικία.

Πριν από λίγες μέρες εμφανιστήκατε στο φημισμένο Konzerthaus της Βιέννης. Πώς ήταν η εμπειρία σας από τη συναυλία;

«Ήταν η πρώτη μου συναυλία στην Αυστρία και μάλιστα σε έναν από τους πιο σημαντικούς μουσικούς χώρους, όχι μόνο της Αυστρίας, αλλά και όλης της Ευρώπης. Επρόκειτο, έτσι, για την πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα μου και το πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν το ότι η αίθουσα ήταν πλήρης – από τις 416 θέσεις είχαν πληρότητα οι 414. Το γεγονός αυτό ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, υπήρχαν μέσα στο κοινό πολλοί Έλληνες και περισσότεροι, φυσικά, Βιεννέζοι, από τους οποίους άκουσα και τις καλύτερες κριτικές.»

Κι εδώ; Υπάρχουν ευκαιρίες στην Ελλάδα για νέους μουσικούς και ιδιαίτερα σολίστες κλασσικής μουσικής;

«Λείπω από την Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια. Όσο ήμουν ακόμη φοιτητής εδώ, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα που παρακολουθώ τις εξελίξεις από απόσταση και μέσω του ίντερνετ, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες πλέον, ότι γίνεται κάποια δουλειά και υπάρχει κάποια πρόοδος. Βλέπω ότι σταδιακά αρχίζουν και διατίθενται περισσότερες αίθουσες για συναυλίες – με λιγότερο ή περισσότερο κατάλληλες συνθήκες. Οι χώροι και η προσφορά συνθετών ή σολίστ είναι το ένα ζήτημα, αλλά το δύσκολο είναι η ζήτηση, που είναι θέμα ευρύτερης παιδείας από πλευράς του κοινού.»

Με φέρνετε από μόνος σας στην επόμενη ερώτηση: Πρόσφατα, σε άποψή σας στην εφημερίδα «Καθημερινή», μιλώντας για τη θέση και το ρόλο της κλασσικής μουσικής στην Ελλάδα, αναφέρατε περιπτώσεις που βιώσατε στο εξωτερικό, όπου ήταν πολλά τα μικρά παιδιά που παρακολουθούσαν παραστάσεις χωρίς να κάνουν την παραμικρή φασαρία. Στο ίδιο κείμενο, τονίζετε ότι η αγάπη για τη μουσική αρχίζει από μικρή ηλικία…

«Η ενασχόληση με τη μουσική δε σημαίνει ότι πρέπει κανείς από μικρός να αρχίσει αναγκαστικά κάποιο όργανο, αλλά να δεχθεί από μικρός τα ερεθίσματα κάθε είδους δυνατής μουσικής επιρροής, μέσα σε αυτές και της κλασσικής μουσικής. Στην Ελλάδα η κλασσική μουσική δεν είναι συνήθως μέσα στις επιλογές των νέων και γι’ αυτό φταίνε και οι γονείς και οι δάσκαλοι. Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι 20 – 30 χρονών, ακόμη και γνωστοί και φίλοι μου, που με βρίσκουν μετά από τις συναυλίες και μου λένε ότι πρώτη φορά άκουσαν ρεσιτάλ πιάνου ζωντανά.»

Πόσες ώρες τη μέρα μελετάτε;

«Αν και δε μου αρέσει η λέξη “επάγγελμα”, καθώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο στη μουσική κατά τη γνώμη μου, είναι ωστόσο κι αυτό μια δουλειά και κανείς πρέπει να δουλεύει καθημερινά. Αυτό που προσπαθώ είναι να μελετώ πέντε ώρες την ημέρα πιάνο. Από εκεί και πέρα, η δουλειά με τη μουσική δεν καλύπτει συγκεκριμένες ώρες. Παρ’ όλα αυτά, μετά τη μελέτη ακούω μουσική, δουλεύω με παρτιτούρες κ.λπ., όλα αυτά, έστω και υποσυνείδητα, βοηθούν να ανοίξουν οι ορίζοντες.»

Σας αφήνει καθόλου ελεύθερο χρόνο η δουλειά σας; Τι άλλα ενδιαφέροντα έχετε;

«Η μεγάλη πιανίστας και φοβερή προσωπικότητα του Παρισιού Monique Deschaussees, με την οποία και είχα την τύχη να συνεργαστώ, μου είχε εκμυστηρευτεί τα λόγια που της είχε πει κάποτε ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες: “το να μπει κανείς στη μουσική, είναι σα να μπαίνει στη θρησκεία”. Ή αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά ή κάνεις κάτι άλλο. Δεν είναι θέμα ελεύθερου χρόνου, γιατί είμαι τόσο χαρούμενος και πλήρης με αυτό που κάνω, ώστε θεωρώ τον εαυτό μου παραπάνω από τυχερό. Όλη τη μέρα κάνω και ακούω μουσική. Είναι η δουλειά μου, ο ελεύθερος χρόνος μου, το χόμπυ μου, το πάθος μου…»